به گزارش  سلام لردگان  به نقل از القدس العربي، اين پيروزي براي ايران، برابر بود با تحريک متحدان آمريکا در منطقه عربي از جمله عربستان و همسايگان عربي اش و همچنين اسرائيل که همچنان اصرار به حمله نظامي عليه ايران دارد و غرب را به آن تشويق مي کند. 

 

دقيقا آشکار شد که چه کساني از اين گفتگوها استقبال نکردند. نخست وزير رژيم صهيونيستي بارها هشدار داد که نبايد با ايران گفتگو کرد و اين گفتگو ها بي نتيجه است. عربستان سعودي هم از سوي ديگر مرتب در روزنامه هايش مي نويسد هر نوع مذاکره با ايران بايد منافع منطقه عربي از جمله عربستان را تضمين کند.

 

عربستاني که نقش خود را در منطقه از دست داده است و در نظرسنجي اي که از افکار عربي در کشورهاي معيني انجام شد نقش افريني سعودي‌ها را در فاصله 2007 تا 2013 روبه کاهش مي دانند و اعلام مي کند که طرفداران عربستان در ترکيه و مصر و تونس و لبنان کاهش يافته و تنها اندک طرفداراني در ميان برخي از اردني ها و مالزي و اندونزي وجود دارد.

 

در اين نظر سنجي سطح رضايت از عربستان در زمينه رعايت آزادي و حقوق بشر به طرز چشمگيري در سطح منطقه اي و جهاني کاهش يافته است. از اينجا روشن مي شود که عربستان تا چه مقدار توانسته بين داخل و خارج خود ارتباط برقرار کند.

 

اما در عرصه ديپلماسي هم عربستان با نزديکي ايران و آمريکا به يکديگر، عملا منزوي شده و علي رغم وزنه اقتصادي و اهميت استراتژيک و نفتي اي که دارد نتوانسته خود را موفق نشان دهد و با وجود تلاش هايي که براي عزلت ايران انجام داد برعکس، خودش گوشه نشين شد و اسرائيل هم در عزلت به سر مي برد و تنها تماشاگراني هستند که با هياهوي خود مي خواهند ببينند نتيجه مذاکرات چه خواهد شد و بدون اينکه قدرتي در تعيين روند گفتگو ها داشته باشند و وارد جزئيات شوند، نظاره گر بازي هستند.

 

القدس العربي ادامه داد: دوري آمريکا و عربستان در قضيه مصر به نفع ايران تمام شد . آمريکا هر چند مواضع متعددي در مصر اتخاذ کرده اما عربستان و اسرائيل که موضع واحدي در قبال مصر دارند و از سوي ديگر هر دو سعي مي کنند ايران را به دور از جامعه بين المللي نگه دارند ، اين به نوبه خود به معناي اختلاف سعودي با سياست هاي اخير آمريکا در قبال ايران و مصر است. هر چقدر نزديکي سياسي بين عربستان و اسرائيل بيشتر شود، به ناچار به ضرر سعودي و مصلحت تل آويو خواهد بود. عربستان از اتخاذ سياست متناسب با سياست اسرائيل ضرر مي کند و اسرائيل هم از اينکه با يکي از مهمترين کشورهاي عربي به لحاظ اقتصادي و سياسي همدست شده، سود مي برد. به ويژه اينکه اسرائيل به دنبال آن است که نه تنها با عربستان هماهنگ شود بلکه مي خواهد با کشورهاي حوزه خليج فارس نيز فراتر از روابط سياسي، در زمينه هاي اقتصادي و نظامي و فني همکاري داشته باشد. عربستان اگر چه مي خواهد نقش خود را  در منطقه داشته باشد اما لازم است براي تحقق چنين چيزي منافع خود را از منافع اسرائيل جدا کند زيرا اين نتايج منفي اي براي عربستان در آينده دور يا نزديک خواهد داشت.

 

عربستان هم اينک از گفتگوهاي ايران و امريکا دچار عزلت شده است و همدستي اش با اسرائيل آينده خطرناکي را برايش در انتظار دارد که نمي تواند به راحتي از اين خطر عبور کند و باعث مشکلاتي در سطح بين المللي و داخلي مي شود و بايد به هوش باشد که با توجه به شرايط منطقه داخل خود را که آماده انفجار است، در نتيجه سياست هاي اشتباهش منفجر نکند.

 

عربستان براي اينکه از اين تنگنا درآيد نبايد سياست طائفه اي محدود يا مثلا دشمني با ايران را ادامه دهد بلکه بايد با زبان منطق به جهان ثابت کند که در سياست بايد منافع مشترک را ديد و نه منافع گروهي و دشمني با ديگران. عربستان بايد سياست بين الملي خود را نيز بهبود بخشد.